โดย : สกุลณา สาวารส
"เคยสังเกตไหม เวลาที่เราส่งอะไรสักอย่างไปซ่อม ผลลัพธ์ที่ออกมา มักจะกลายเป็นว่าของสิ่งนั้นมันจะพังมากกว่าเดิม"
สิ่งแรกที่ได้รู้รักในวันที่ลืมตาดูโลก...ก็คือ "ความรัก" และ "การเรียกร้อง" วันเวลาผ่านไป เราจะเริ่มเจอะเจอความรักในมุมที่ซับซ้อนหลากหลาย มีทั้งร้อนและเย็น เปลี่ยนแปลงไปมา แรก ๆ ก็สนุกสดใส แต่พอนานไป หัวใจก็เริ่มเหนื่อยล้ากับการตามหาคนที่ใช่ เมื่อคำตอบที่ได้ มีแต่คำว่า "ไม่ใช่" ..จนหัวใจเริ่มรับไม่ไหว..
รัก...เลิกรา...รักใหม่...จบแบบเจ็บอีกครั้ง ก่อนรักอีกที...คิดว่าอาจจะเป็นคนนี้ แต่ก็ยังไม่ใช่ ครั้งแล้วครั้งเล่า เทลงไป ใส่ลงไป น้ำหนักของความรักที่ขาด ๆ เกิน ๆ สร้างภาระไม่หยุดหย่อน นานไปหัวใจจึงเกิดรอยรั่ว เว้าแหว่ง ยิ่งเจ็บ ยิ่งรัก ยิ่งคาดหวัง ดึงดันว่าจะต้องหาเขาให้เจอ คนที่เป็น "ใครคนนั้น" แต่กลายเป็นว่า ยิ่งตามหา ยิ่งดื้อดึง บาดแผลกลับเพิ่มขึ้น เพราะตกหลุมรักครั้งแล้วครั้งเล่า ด้วยความหวังว่า... อาจจะเป็นคนนี้
"การตามหาใครคนนั้นด้วยความรู้สึกว่า อาจจะเป็นคนนี้ เราจะไม่มีวันตามหาเขาเจอคนคนนั้นของชีวิต"
ความจริงที่เราต่างก็รู้ แต่ไม่อยากยอมรับสิ่งที่ขัดแย้งกับความรู้สึกสวยงามตามใจตัวเอง เราทุกคนต่างก็รู้ว่าใครคนนั้นไม่มีอยู่จริง คนที่เป็น "ช่างซ่อมหัวใจ" เพราะไม่มีใครอยากรับซ่อมหัวใจให้ใคร แม้แต่ตัวเราเอง ก็ยังต้องการ "คนที่มีหัวใจเติมเต็ม" แม้ไม่สมบูรณ์แบบไร้รอยขีดข่วน แต่ก็ควรเต็มเปี่ยมด้วยความเข้าใจชีวิต ใครคนนั้นที่เข้มแข็ง มั่นคง ..พร้อมก้าวเดินไปกับเรา..
การเดินไปข้างหน้าบนหนทางชีวิตที่ไม่ง่าย ถ้าคนใดคนหนึ่งขาด ๆ เกิน ๆ ก็จะกลายเป็นภาระให้อีกฝ่าย สิ่งแรกที่ต้องทำ ในเวลาที่หัวใจมีแผลก็คือ.. นั่งลงบรรจงเย็บหัวใจ...ให้ตัวเอง
ความรักไม่เคยหลอกใคร มีแต่ใจเราที่หลอกตัวเอง
"สิ่งที่ทรมานยิ่งกว่าความเจ็บปวด... จากความรักที่ร้ายกาจ ก็คือการยอมรับความจริง ที่เราพยายามวิ่งหนีมาตลอด ว่าทั้งคนรักและความรัก ไม่เคยหลอกเรามีแต่ใจเรา...ที่หลอกตัวเอง"
ขอขอบคุณข้อมูลจาก
หนังสือก้าวข้ามความหวั่นไหว (ด้วยหัวใจที่เชื่อมั่น)
